Mydiary

อารมณ์เปลี่ยน (6 มีนาคม 2545)

หลายวันมานี่ เกิดอะไร ๆ ขึ้นหลาย ๆ อย่าง 
แต่ไม่มีโอกาสได้มาจับคอมพิวเตอร์เลย 
ก็เลยไม่ได้บันทึกอะไร เลย ดูหนังก็มีแต่ Sad Ending 
หนัง Butyfull life ที่ฉายทางอันฮุย(安徽電視台) ตอนจบนางเอกตาย 
武林外史(หวู่หลินไว่สื่อ) ที่จบไปเดือนที่แล้ว ก็白飛飛(ไป๋เฟยเฟย)ตาย 
จากนั้นหนังเกาหลีเรื่องนั้นนางเอกตาย 
รู้สึกหมู่นี้เขาชอบสร้างละครที่จบด้วยฉากงานศพกันจริง 
ดีนะที่ Hơơng Bánh Khao(เฮือง บ๊าน เคา) ที่ฉายทาง VTV4
จบแบบแฮพปี้ แต่ดันมาหลอกให้ซึ้งตามอีก 

ช่วงนี้เซ็งหนักคงไม่มีอะไรทำดีไปกว่า นั่งอ่านหนังสือ
กับเอาหน้าไปเฝ้าจอสี่เหลี่ยมแล้วล่ะ ไม่ว่าทีวีหรือคอม ฯ 
แต่ก็ถึงเวลาต้องไปซะทีอยู่ที่นี่มาก็นานแล้ว คงต้องกลับซะที
อย่างน้อยก็สบายใจกว่าที่นี่ อยู่นับวันประสาทจะรับประทานให้ 
กลับไปเจอ เพื่อน ๆ งานเก่า ๆ 
หรืออะไรที่มันสร้างสรรค์กว่าจะมาอยู่ในที่ที่สร้างประโยชน์ได้ไม่เต็มที่ 

พอดีวันนี้ได้โอกาสก็เลยออกมาเล่นเน็ตนอกบ้าน 
เอาไฟล์มาส่งให้ 9 ตี๋ กับ 9 อ๋อง เลยมีโอกาสมาเขียนไดอารี่ 
วันนี้ 9 K โทรมาแต่เช้าเอาเรื่องขำ ๆ มาเล่าให้ฟัง 
ตกสายเฮียเอกก็โทรมาถามเรื่อยเปื่อย 
ถามไปถามมาก็เอาเรื่องยุ่ง ๆ มาให้คิดจนได้ 
จะกลับไปก็มีค่าใช้จ่ายรอจ่ายเป็นหมื่นเลย

ตอนนี้ก็เซ็ง ๆ เหมือนกัน เพราะดูเหมือนว่าจะหาค่าใช้จ่ายได้ไม่ทัน 
คงต้องเสียเวลาไปอีกปี เฮ้อ ! อะไรจะเกิดก็ช่างเถอะ 
เสียเวลาเปล่ามา 2 ปี แล้ว 
ถ้าอะไร ๆ มันจะต้องเสียอีกก็คงไปฝืนมันไม่ได้

(一些是天意 一些是命運 誰也跳不離) 

เซ็งน่าดู ตกเย็นก็ไม่รู้ไอ้บ้าที่ใหนโทรเข้ามา รับสายปั๊บมันถามเลย 
"เฮ้ย ! ตอนนี้มึงอยู่ใหนวะ" 
ไอ้เราก็งง "เอ๊ะ ! เสียงใครวะ ?" 
มันก็ถามต่อเลย "มึงอยู่ใหน ๆ " 
เอาเข้าไป มันจะถามก่อนเป็นมั๊ยเนี่ยว่าเบอร์ใคร 
ไอ้เราอุตส่าห์ถามคืนว่าคุณน่ะจะโทรเข้าเบอร์ใหน 
มันดันมาถามว่าเราเป็นใคร แทนที่มันจะตอบ 
พอบอกชื่อไปแทนที่มันจะวางสาย มันดันขอสายเพื่อนมันอีก 
เกิดมายังไม่เคยมีเพื่อนชื่ออย่างนั้นเลย 
จะหาที่ใหนมาคุยกับมันได้วะ 
กำลังดูหนังมันส์ ๆ ต้องลดโวลลุ่มลง 
ยังดีที่มันขอโทษแล้ววางสายไป 
แต่อะไรก็ไม่แค้นเท่าพอวางสายเท่านั่นแหล่ะ 
ตัวหนังสือพวก Cast ก็ใหลขึ้น
เต็มหน้าจอไปหมด 
สรุปหนังเรื่องตะกี๋มันจบยังไงฟะเนี่ย เซ็งเลย

ช่วงนี้ก็อารมย์เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด 
ชุดดำที่สวมมาเป็นสิบปี ตอนนี้เริ่มเบื่อแล้วก็เซ็ง 
จับเสื้อผ้าขึ้นมาจะสวมแต่ละตัวก็มีแต่สีดำ 
สีที่ชอบบ่งบอกถึงสภาวะอารมณ์ 
อยู่ ๆ เกิดเบื่อขึ้นมาแสดงว่าอารมณ์เปลี่ยนไป 
ยังดีที่พอมีเสื้อสีขาว กับน้ำเงินอยู่บ้าง 
แต่ตอนนี้ก็เริ่มเบื่อสีขาวกับน้ำเงินแล้ว
ท่าทางปีนี้อาจจะต้องมีการซื้อเสื้อผ้าเพิ่มขึ้นหลายตัว 
เอากะมันดิเจ้าก้อง เฮ้อ ! 

กลับไปอะไร ๆ มันจะดีขึ้นมั๊ยเนี่ย ?

ฝันที่อยู่ใกล ซักวันจะไปให้ถึง

May the force be with me.

ขอพลังจงอยู่กับเรา 


JK
<<-- ห่างไกลออกไปทุกที (14 กุมภาพันธ์ 2545) เหงาจัง (2 เมษายน 2545) -->> หน้าหลักไดอารี่ ปี 2545