阿明的網站 | บรรณาธิก้อง | ก้อง's Story | ก้อง's memory| ก๊วนนายก้อง | ก้อง Society| ก้อง's Diary | ก้อง's Gallery| ก้อง's Board| GuestBook | ก้อง's Family| นายก้องพาท่องเว็บ| ขอบคุณครับ|
Mydiary เหงาจัง (2 เมษายน 2545) ผ่านเรื่องยุ่ง ๆ มา แล้ว ก็ยังมีปัญหาที่ต้องขบคิดแก้ไขรออยู่ข้างหน้าอีก แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ชีวิตเป็นของเราเอง เราจะจัดการตามวิถึทางของเรา คนอื่นไม่เห็นดีเห็นงามด้วย เพราะเขาไม่ใช่เรา ไม่เข้าใจว่าชีวิตเราต้องเจออะไรบ้าง มีปัจจัยภายนอก สิ่งแวดล้อม และสถานการณ์อะไรที่บังคับให้เราต้องทำอะไรที่แปลก ๆ ประหลาดจากที่คนอื่น ๆ ตัดสินใจทำ มันอาจจะขวางโลกในสายตาพวกนั้น แต่เราก็มั่นใจว่า ถ้าใครต้องมาเป็นเรา เจอะเจอสถานการณ์เดียวกันกับเรา เขาก็ไม่มีวิธีอื่นจะทำ นอกจากหนทางเดียวกันกับเรา ตอนนี้เราก็หลบเรื่องวุ่น ๆ พาประสาทเสียมาอยู่ที่นนท์ แต่ก็คงไม่อยู่ที่นี่ตลอดไป เพราะยังมีเรื่องอีกมากมายที่เราจะต้องทำ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือความเหงา พยายามโทรติดต่อเพื่อนทั้งที่สนิท ไม่สนิท ทั้งเพื่อนในปัจจุบัน และเพื่อนเก่า ๆ รื้อเบอร์โทรออกมาโทรซะให้วุ่น โทรหา 9 อ๋อง แทบทุกวัน แต่ก็ไม่เคยอยู่บ้าน พีซีทีก็ไม่ยอมพกออกไป โทรหา 9 เก๋ ก็ติดต่อไม่ได้ สงสัยโทรศัพท์จะถูกตัด แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเงินเดือนวิศวกรนี่ มันจะไม่พอจ่ายค่ามือถือในแต่ละเดือนเชียวหรือ โทรหา 9 หนุ่ย ถึงรู้ว่าทุกวันนี้ไม่ใช่ 9 หนุ่ยแล้ว แต่กลายเป็นเถ้าแก่ เป็นเสี่ยธงไปแล้ว แถมอยู่อีกฟากที่เทพารักษ์ สมุทรปราการนู่นแน่ะ ก็ไม่รู้จะโทรหาใครอีก โทรหา 9 พี ก็ไม่ได้รับสาย สงสัยจะไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย ก็เหงา ๆ ทั้งวัน วันนี้นึกได้ว่าคุณมุกอาจจะเมล์กลับมาก็เลยมาเช็คเมล์ดู แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย สงสัยจะกำลังยุ่ง ๆ และวุ่น ๆ ไอ้เราก็เอาใจช่วยลุ้น ๆ อยู่เหมือนกันให้เธอเอ็นท์ติดอย่างที่หวังไว้ สรุปก็เหงาต่อไป ดีที่ว่า 9 ตี๋นัดไปเที่ยวเมืองกาญจน์วันเสาร์นี้ แต่ว่าเถอะเหลือเงินติดตัวไม่เท่าใหร่เอง ไม่รู้จะไปหรือเปล่า เหงาต่อไปละกัน ขอพลังจงอยู่กับเราและคนทุกคน JK <<-- อารมณ์เปลี่ยน (6 มีนาคม 2545) เมื่อใหร่จะพอ (2 พฤษภาคม 2545) -->> หน้าหลักไดอารี่ ปี 2545
เหงาจัง (2 เมษายน 2545) ผ่านเรื่องยุ่ง ๆ มา แล้ว ก็ยังมีปัญหาที่ต้องขบคิดแก้ไขรออยู่ข้างหน้าอีก แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ชีวิตเป็นของเราเอง เราจะจัดการตามวิถึทางของเรา คนอื่นไม่เห็นดีเห็นงามด้วย เพราะเขาไม่ใช่เรา ไม่เข้าใจว่าชีวิตเราต้องเจออะไรบ้าง มีปัจจัยภายนอก สิ่งแวดล้อม และสถานการณ์อะไรที่บังคับให้เราต้องทำอะไรที่แปลก ๆ ประหลาดจากที่คนอื่น ๆ ตัดสินใจทำ มันอาจจะขวางโลกในสายตาพวกนั้น แต่เราก็มั่นใจว่า ถ้าใครต้องมาเป็นเรา เจอะเจอสถานการณ์เดียวกันกับเรา เขาก็ไม่มีวิธีอื่นจะทำ นอกจากหนทางเดียวกันกับเรา ตอนนี้เราก็หลบเรื่องวุ่น ๆ พาประสาทเสียมาอยู่ที่นนท์ แต่ก็คงไม่อยู่ที่นี่ตลอดไป เพราะยังมีเรื่องอีกมากมายที่เราจะต้องทำ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือความเหงา พยายามโทรติดต่อเพื่อนทั้งที่สนิท ไม่สนิท ทั้งเพื่อนในปัจจุบัน และเพื่อนเก่า ๆ รื้อเบอร์โทรออกมาโทรซะให้วุ่น โทรหา 9 อ๋อง แทบทุกวัน แต่ก็ไม่เคยอยู่บ้าน พีซีทีก็ไม่ยอมพกออกไป โทรหา 9 เก๋ ก็ติดต่อไม่ได้ สงสัยโทรศัพท์จะถูกตัด แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเงินเดือนวิศวกรนี่ มันจะไม่พอจ่ายค่ามือถือในแต่ละเดือนเชียวหรือ โทรหา 9 หนุ่ย ถึงรู้ว่าทุกวันนี้ไม่ใช่ 9 หนุ่ยแล้ว แต่กลายเป็นเถ้าแก่ เป็นเสี่ยธงไปแล้ว แถมอยู่อีกฟากที่เทพารักษ์ สมุทรปราการนู่นแน่ะ ก็ไม่รู้จะโทรหาใครอีก โทรหา 9 พี ก็ไม่ได้รับสาย สงสัยจะไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย ก็เหงา ๆ ทั้งวัน วันนี้นึกได้ว่าคุณมุกอาจจะเมล์กลับมาก็เลยมาเช็คเมล์ดู แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย สงสัยจะกำลังยุ่ง ๆ และวุ่น ๆ ไอ้เราก็เอาใจช่วยลุ้น ๆ อยู่เหมือนกันให้เธอเอ็นท์ติดอย่างที่หวังไว้ สรุปก็เหงาต่อไป ดีที่ว่า 9 ตี๋นัดไปเที่ยวเมืองกาญจน์วันเสาร์นี้ แต่ว่าเถอะเหลือเงินติดตัวไม่เท่าใหร่เอง ไม่รู้จะไปหรือเปล่า เหงาต่อไปละกัน ขอพลังจงอยู่กับเราและคนทุกคน JK <<-- อารมณ์เปลี่ยน (6 มีนาคม 2545) เมื่อใหร่จะพอ (2 พฤษภาคม 2545) -->> หน้าหลักไดอารี่ ปี 2545