Mydiary

เหงาจัง (2 เมษายน 2545)

ผ่านเรื่องยุ่ง ๆ มา แล้ว ก็ยังมีปัญหาที่ต้องขบคิดแก้ไขรออยู่ข้างหน้าอีก 
แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ชีวิตเป็นของเราเอง เราจะจัดการตามวิถึทางของเรา 
คนอื่นไม่เห็นดีเห็นงามด้วย เพราะเขาไม่ใช่เรา ไม่เข้าใจว่าชีวิตเราต้องเจออะไรบ้าง 
มีปัจจัยภายนอก สิ่งแวดล้อม และสถานการณ์อะไรที่บังคับให้เราต้องทำอะไรที่แปลก ๆ
ประหลาดจากที่คนอื่น ๆ ตัดสินใจทำ มันอาจจะขวางโลกในสายตาพวกนั้น 
แต่เราก็มั่นใจว่า ถ้าใครต้องมาเป็นเรา เจอะเจอสถานการณ์เดียวกันกับเรา 
เขาก็ไม่มีวิธีอื่นจะทำ นอกจากหนทางเดียวกันกับเรา


ตอนนี้เราก็หลบเรื่องวุ่น ๆ พาประสาทเสียมาอยู่ที่นนท์ 
แต่ก็คงไม่อยู่ที่นี่ตลอดไป เพราะยังมีเรื่องอีกมากมายที่เราจะต้องทำ 
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือความเหงา พยายามโทรติดต่อเพื่อนทั้งที่สนิท ไม่สนิท 
ทั้งเพื่อนในปัจจุบัน และเพื่อนเก่า ๆ รื้อเบอร์โทรออกมาโทรซะให้วุ่น 


โทรหา 9 อ๋อง แทบทุกวัน แต่ก็ไม่เคยอยู่บ้าน พีซีทีก็ไม่ยอมพกออกไป 
โทรหา 9 เก๋ ก็ติดต่อไม่ได้ สงสัยโทรศัพท์จะถูกตัด
แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเงินเดือนวิศวกรนี่
มันจะไม่พอจ่ายค่ามือถือในแต่ละเดือนเชียวหรือ 
โทรหา 9 หนุ่ย ถึงรู้ว่าทุกวันนี้ไม่ใช่ 9 หนุ่ยแล้ว 
แต่กลายเป็นเถ้าแก่ เป็นเสี่ยธงไปแล้ว
แถมอยู่อีกฟากที่เทพารักษ์ สมุทรปราการนู่นแน่ะ 
ก็ไม่รู้จะโทรหาใครอีก 
โทรหา 9 พี ก็ไม่ได้รับสาย สงสัยจะไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย 
ก็เหงา ๆ ทั้งวัน

วันนี้นึกได้ว่าคุณมุกอาจจะเมล์กลับมาก็เลยมาเช็คเมล์ดู 
แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย สงสัยจะกำลังยุ่ง ๆ และวุ่น ๆ 
ไอ้เราก็เอาใจช่วยลุ้น ๆ อยู่เหมือนกันให้เธอเอ็นท์ติดอย่างที่หวังไว้ 
สรุปก็เหงาต่อไป ดีที่ว่า 9 ตี๋นัดไปเที่ยวเมืองกาญจน์วันเสาร์นี้ 
แต่ว่าเถอะเหลือเงินติดตัวไม่เท่าใหร่เอง 
ไม่รู้จะไปหรือเปล่า เหงาต่อไปละกัน


ขอพลังจงอยู่กับเราและคนทุกคน


JK
<<-- อารมณ์เปลี่ยน (6 มีนาคม 2545) เมื่อใหร่จะพอ (2 พฤษภาคม 2545) -->> หน้าหลักไดอารี่ ปี 2545